Amsterdam Nieuws

De vriendinnen van One Lung Choir bestaan pas drie maanden, maar hebben inmiddels een paar optredens achter de rug en een wachtlijst met daarop zo'n veertig mensen die graag willen meezingen. En dit is niet het enige zangkoor met een lange wachtlijst, blijkt uit een korte rondgang van AT5. Zingen in een koor lijkt populairder dan ooit.  Om de week oefenen de meiden van One Lung Choir in cultureel studentencentrum CREA op het Roeterseiland. De zussen Kee en Tina hebben het een beetje in gang gezet. Tina: "We vonden het heel gezellig om met vriendinnen te zingen. Kee zit op het conservatorium en die moest een stage lopen, en zo is het ontstaan eigenlijk. Toen gingen we samen zingen" Kee: "We begonnen in deze ruimte met een groepje van zeven mensen. Nu zitten er in de groepschat iets van dertig mensen, maar we zijn meestal met een groep van rond de twintig." Tina: "Met een wachtrij van 25 ongeveer." "Nee, want we hebben ook nog de DM's," onderbreekt Kee haar zus. "Dus iets van 40 mensen in de wachtrij." In het Westerpark oefenen de mannen van het Gay Men's Chorus voor een optreden in Londen. Het zangkoor viert het 10-jarig bestaan en bestaat uit zo'n 90 man. Maar dat hadden er gemakkelijk twee keer zo veel kunnen zijn, vertelt koorlid Tim. "Waar we 3 of 4 jaar geleden nog open aanmeldingen hadden - dus als je wilde kon je er gelijk bij - hebben we nu een wachtlijst van 100 mensen." Corona Volgens Tim is het aantal geïnteresseerden toegenomen sinds corona. "Veel mensen zijn toch weer hobby's of groepshobby's gaan zoeken. Het is ontzettend populair geworden inderdaad." Het koor telt meer dan dertig nationaliteiten. Joey uit Libanon kwam vijf jaar geleden bij het koor. "Als een gay persoon was het moeilijk om in het Midden-Oosten geaccepteerd te worden. Dus ik voel me gezegend en ik ben dankbaar voor de kans die ik hier heb gekregen." Nicky zingt nu vier jaar mee met het Gay Men's Chorus. "Ik was op zoek naar een community en ook een plek waar ik een hobby kon delen. Ik hou van muziek en van zingen. Vandaar dat ik bij het Gay Men's Chorus terechtkwam." AT5 is bij twee zangkoren langsgegaan, maar heeft ook nog een rondje gebeld. Daaruit blijkt dat ook andere koren merken dat het samenzingen in populariteit is toegenomen: De vriendinnen van One Lung Choir gaan inmiddels helemaal los op 'Father Figure' van George Michael. Had het zangkoor ooit een stoffig imago misschien, stoffig is dit zangkoor zeker niet. "Voor ons in ieder geval niet," zegt Kee. "Maar dat er zoveel jonge mensen geïnteresseerd zijn hadden wij ook niet verwacht."  Muziekdocent Ilse te Lintel Hekkert - die ook andere koren onder haar hoede heeft - heeft er wel een verklaring voor. "Ik denk sowieso dat als mensen dit koor zien optreden, zien dat er heel veel plezier van afspat. Hippe liedjes met leuke jonge meiden bij elkaar." Kee: "Ik denk dat we het leuker aankleden met muziek die we zelf leuk vinden. Je kan van een koor maken wat je wil natuurlijk." Tina: "Ja, en je wordt er gewoon heel vrolijk van."

De Omarmprijs is dé prijs voor initiatieven die zich inzetten tegen armoede en kansenongelijkheid in de stad. In het programma Amsterdam Omarmt maak je kennis met de negen genomineerden.

Aziatische restaurants op de Zeedijk slaan alarm over een groeiend tekort aan gespecialiseerde koks. Door strengere regels vanuit de overheid is het sinds vorig jaar moeilijker geworden om specialistische koks uit landen als China, Thailand of Vietnam naar Nederland te halen. Volgens de brancheorganisatie van Aziatische ondernemers staat hierdoor de kwaliteit van de keukens onder druk op Zeedijk.  De Zeedijk is een van de oudste straten van Amsterdam. Dit is het hart van Chinatown, vol Aziatische restaurants. ''Dit is een stukje Amsterdamse trots, maar de kwaliteit holt achteruit'', zegt Liping Lin van Vereniging Chinese-Aziatische Horeca Ondernemers. "De koks die hier al jaren werken, dreigen te worden teruggestuurd." Sinds vorig jaar zomer geeft Nederland volgens de branchevereniging geen werkvergunningen af aan koks van buiten de EU, na meldingen over misstanden binnen de Aziatische horecasector. Hoewel de regel vorig jaar al is ingevoerd, worden de effecten nu pas echt voelbaar. Zo zijn er volgens Lin minder koks voor hetzelfde werk en moeten ze steeds vaker de menukaarten aanpassen om de juiste kwaliteit te leveren. "Dit is ons DNA" ''Het is onmogelijk om iemand in zes maanden op te leiden tot specialistisch kok. In onze keuken draait alles om vuurbeheersing, smaak en techniek. Dat leer je niet even snel, dat kost jaren. Dit is ons DNA, onze identiteit. Helaas moeten keuzes we nu maken, maar dat voelt als armoede voor de culinaire beleving van Amsterdam.'' Afgelopen week vroegen horecaondernemers in Den Haag opnieuw aandacht voor het probleem. Los van de landelijke politiek, hopen ze ook op actie van de gemeente. "Laat de Aziatische smaak van de Zeedijk blijven bestaan", klinkt het. Want als deze trend doorzet, zeggen de ondernemers, dan verliest Amsterdam een culinair visitekaartje.

Volksmuziek is upcoming, denk aan succesvolle artiesten zoals Samuel Welten, Marco Schuitmaker en Mart Hoogkamer. Maar, dat zijn dus vooral mannen. Waarom zijn er zo weinig vrouwelijke volkszangers? Het jongerenprogramma Wij Zijn Amsterdam ging op bruine kroegentocht om erachter te komen.  In Café Nol treedt zanger Ronald Engel wekelijks op en amateurs mogen zich aanmelden om in zijn pauze op te treden. Alleen zijn er nauwelijks vrouwen die dan het podium pakken. Terwijl het publiek aangeeft dit wel leuk te vinden. Een bezoeker: "Ik vind het jammer! Vrouwen kunnen juist zo mooi zingen en zijn gezellig." Een andere stamgast: "Ik kijk eigenlijk liever naar een vrouw, eerlijk gezegd." Vroeger waren ze er wel meer, denk aan Zangeres Zonder Naam, Tante Leen en Imca Marina. Een eenduidige verklaring waarom ze er nu niet zijn is er niet.  Een bezoeker: "Ik denk dat een kroeg toch worden beheerd door veel mannen. Niet goed." De eigenaresse van Café Nol beaamt dat en denkt dat er te weinig voorbeelden zijn: "Als er allemaal mannen optreden, gaan mannen dat ook meer nadoen. Een stamgast heeft ook nog een andere verklaring: "Ik denk toch dat er een bepaald imago omheen hangt, wat drama. Denk aan drank, drugs en schandalen. Vrouwen gedragen zich gewoon niet zo. Die zijn wat netter!?" Andrea Hazes Nou is er wel een populaire vrouwelijke volkszanger die veel optredens heeft en luid toegezongen wordt: Carolina van Batenburg. Alleen treedt zij juist niet op als vrouw, maar als de lookalike van André Hazes. Is dat nou niet jammer, dat zij het ook niet probeert als vrouw? "Ik heb er nooit echt over nagedacht. Alles begon als een grap, omdat ik op André lijk." Haar verklaring voor het weinige aantal vrouwen: "Heel veel vrouwen worden ook moeder. Ik treed soms pas na middernacht op. Dus dat combineren is wel echt lastig." Toch denkt Carolina wel een goede oplossing te hebben: "We moeten gewoon een talentenshow organiseren, alleen voor vrouwen." Dus John de Mol, lees je mee?

De nieuwbouwplannen voor theater De Meervaart aan de Sloterplas stuiten al jarenlang op veel weerstand. Maar vandaag was toch de volgende stap gezet in het langdurige proces: de resultaten van het participatieonderzoek zijn gepresenteerd in de vorm van een tentoonstelling. Toch blijft de plek voor het nieuwe theater onderwerp van discussie, bij de presentatie van de plannen waren daarom ook tegenstanders aanwezig om te demonstreren.  De nieuwe locatie van theater De Meervaart aan de oever van de Sloterplas stond al vast. Inmiddels is ook duidelijk welke wensen bewoners hebben voor het nieuwe gebouw en de omliggende omgeving. Zij benadrukken vooral het belang van voldoende groen en een veilige leefomgeving. Deze punten hopen zij dan ook terug te zien in het uiteindelijke ontwerp. De gekozen locatie is al jaren onderwerp van discussie. Een deel van het nieuwe gebouw komt namelijk te liggen in de hoofdgroenstructuur, een gebied waar volgens de regels in principe niet gebouwd mag worden. Voor dit project is daarop een uitzondering gemaakt, wat bij veel bewoners op weerstand stuitte. Er is dan ook regelmatig tegen het plan geprotesteerd. Om bewoners en andere betrokkenen een stem te geven, konden zij tussen april en juli ideeën aandragen voor het ontwerp van zowel de Nieuwe Meervaart als de zuidwestoever van de Sloterplas. Toch is er ook kritiek op het participatieproces. Maikel van Leeuwen, bewoner van Osdorp, zegt hierover: "De vragen waren zo sturend geformuleerd dat het net leek of het altijd eens was met de plannen voor de nieuwe Meervaart." Buurtbewoner Yvonne Mobron voegt daaraan toe: "Er waren inspraakavonden waar de voorstanders vooraan werden geplaatst en de tegenstanders niet werden uitgenodigd."  Tegenstanders geven daarnaast aan dat zij liever zien dat de huidige Meervaart behouden blijft en dat het nieuwe pand er niet komt. In plaats van een nieuw pand, pleiten zij voor een kostenbesparing waarmee meerdere kleinschalige cultuurlocaties in de buurt gerealiseerd kunnen worden. Cultuurwethouder Touria Meliani was aanwezig om de tentoonstelling feestelijk te openen. Ze gaf aan begrip te hebben voor de bezwaren: "Ik begrijp dat sommige mensen het er niet mee eens zijn. Maar op een bepaald moment moet je een besluit nemen, en daarin probeer ik zoveel mogelijk mensen tegemoet te komen." Over het participatieproces zei ze: "Ik denk niet dat we méér hadden kunnen doen dan wat we nu hebben gedaan." Tentoonstelling De resultaten van de participatie zijn vanaf vandaag tot en met 17 oktober te zien in een tentoonstelling langs de Sloterplas, die vrij toegankelijk is voor bezoekers. De plannen zijn nog niet definitief; in een volgende fase worden architecten uitgenodigd om hun visie te geven op het ontwerp. In het derde kwartaal van 2026 start het traject voor het definitieve ontwerp van de Nieuwe Meervaart en de herinrichting van de zuidwestoever.  De bouw van de Nieuwe Meervaart staat gepland voor 2029 en de oplevering wordt verwacht in 2032.

Generaties Amsterdammers groeiden met haar op: nijlpaard Tanja. Ze overleed in 2009 en woonde bijna vijftig jaar lang in de dierentuin. Voor een nieuwe tentoonstelling is haar opgezette lichaam het Artis-Groote Museum ingetakeld. Dat roept veel herinneringen op bij mensen die Tanja hebben gekend. Het is 07.00 uur als de vrachtwagen waar Tanja in zit het terrein op komt rijden. Het nijlpaard staat op een sokkel en is goed vastgemaakt zodat ze tijdens de rit naar het museum niet beschadigd raakt. De klep gaat open en ze wordt naar buiten gerold. Tanja’s populariteit had veel te maken met haar imposante verschijning, vertelt Artis-historicus Wessel Broekhuis. Tanja werd in de dierentuin geboren en woonde uiteindelijk 49 jaar in Artis, waardoor generaties Amsterdammers met haar zijn opgegroeid. "Waarom precies zij een icoon werd, dat weten we misschien nooit. Maar ze was het troeteldier van Amsterdam, een soort huisdier van de stad."  Maar er was meer: als Tanja jarig was, kreeg ze een groentetaart en stonden er rijen om haar te bewonderen. En die bijzondere band bleek ook na haar overlijden. Honderden mensen kwamen naar de condoleance met brieven, tekeningen en gedichten: “Dat laat zien hoeveel ze voor mensen betekende”, zegt Wessel. Nauwkeurig Tanja deze morgen naar binnen krijgen is nauwkeurig werkje. Stap voor stap wordt Tanja met een takel op hoogte gebracht om vervolgens centimeter voor centimeter door het kozijn gemanoeuvreerd te worden: "Nijlpaarden zijn de tweede grootste landdieren ter wereld en dit is zeker niet het tweede grootste raam ter wereld", zegt Broekhuis. Uiteindelijk past het precies. ''Zie je niet elke dag, een opgezet nijlpaard aan een takelwagen.'' Broekhuis: "Ze is bijna volledig in originele staat'' te zien. "Alleen het gehemelte en de tanden zijn replica's. Haar schedel is namelijk apart bewaard. Verder is ze nog precies als zestien jaar geleden." De opgezette versie van Tanja heeft haar bek wagenwijd open. Precies zoals veel bezoekers en medewerkers haar kennen. Monique Versloot maakte het hok van Tanja jarenlang schoon en herkent haar meteen: "Ze had altijd wel zin in een lekker hapje. Als je een broodje had, ging die grote bek open, net zoals ze er nu uitziet."  Dat de terugkeer van de voormalig publiekslieveling leeft, merkt Artis al langer. Hoofd van het museum Karlien Pijnenborg: ''Al in januari kregen we vragen: wanneer komt Tanja terug?' En nu is het dus gelukt" En ook tijdens het takelen komen bezoekers even een kijkje nemen. Een vrouw met haar kleinkind in de kinderwagen: ''Als je Artis zei, dan zei je Tanja. Ik kwam hier als kind met mijn ouders. Later met mijn kinderen, die zijn nu al boven de dertig. Het is heel leuk dat die kleine opdonder haar nu ook kan zien." Vanaf 17 oktober is de expositie over Tanja en de relatie tussen mens en dier is vanaf 17 oktober te zien in het Artis-Groote Museum.

De Omarmprijs is dé prijs voor initiatieven die zich inzetten tegen armoede en kansenongelijkheid in de stad. In Amsterdam Omarmt worden de genomineerden voorgesteld. Deze keer is dat Stichting Re-Boost. Re-Boost geeft jongeren een extra boost om ze hun eigen kracht te laten ontdekken. En dat doet de stichting onder andere met persoonlijke coaching en creatieve workshops.   Directeur Renata Boston heeft de stichting dertien jaar geleden in Zuid-Oost opgericht als vangnet en vertrouwenspersoon voor jongeren die het nodig hebben. "Soms hebben jongeren iemand nodig die ze een schop onder hun kont geeft. En een schouderklopje", vertelt ze.  Veiligheid en geborgenheid Melissa was jaren geleden op zoek naar steun, die ze bij Re-Boost vond. Hierover vertelt ze: "Ik kon toen mijn verhaal doen en ik had iemand die naar me luisterde." Nu geeft ze zelf workshops bij Re-Boost.          Het mooiste aan haar werk vindt directeur Renata Boston de positieve feedback die ze krijgt. "Ik vind het altijd heel fijn als ik hoor dat ze er zelf thuis mee aan de slag zijn gegaan. Dat weet ik dat ze geïnspireerd zijn geraakt." Terugblikkend op haar eigen persoonlijke groei vertelt Melissa: "In het verleden was ik erg teruggetrokken. Nu merk ik dat het me makkelijker af gaat om contact te maken. Ik sta stevig in mijn schoenen en dat voelt heel bevrijdend. De deur staat hier altijd open en je hebt er een familie bij voor het leven." Re-Boost is samen met acht andere initiatieven genomineerd voor de Omarmprijs 2025. De prijs wordt op 16 oktober uitgereikt in Hal West in Amsterdam-West. 

In deze nieuwe aflevering van Damsko maken we een tochtje over het IJ, en komen we erachter dat Noord niet altijd de hechte community was die het nu is. En we maken misschien wel de grootste plottwist mee in de bijna tachtig afleveringen Damsko tot nu toe. In het onderdeel ‘De Spot’ maken we kennis met Sunny. Hij kwam in 1988 naar Nederland vanuit Nigeria. Hij had een droom en dat was profvoetballer worden. Nadat een jaar stage bij Ajax op niks uitliep, besloot hij het roer volledig om te gooien. Sunny is nu inmiddels 33 jaar nagelstylist en schoonheidsspecialist. Als een van de weinige mannen in de business vertelt hij dat hij elke dag zijn macho kant moet uitschakelen als hij z'n zaak binnenstapt.  In de serie ‘Ferry Tales’ spreken we op de pont Marion uit Noord. Zij vertelt over haar verhuizing naar de andere kant van IJ in 1998. Ze had toen al twee kinderen en woonde nog bij haar ouders. Ze werd naar eigen zeggen allerminst hartelijk ontvangen in Noord. Contact met buren was er nauwelijks. Nu is dat allemaal anders, op haar aangrenzende buren na dan. Zij kan hun verwilderde tuin niet aanzien. Alle afleveringen van Damsko zijn hier terug te zien. 

Hij noemt het zelf een jongensdroom: optreden in de Ziggo Dome, om de hoek van waar hij is geboren en getogen. Rapper Cho uit Zuidoost geeft morgen het grootste optreden uit zijn carrière: "Het wordt crazy."   We ontmoeten rapper Cho in een lege Ziggo Dome. Hij maakt foto's terwijl hij naar binnen wandelt. "Voor mij is dit heel speciaal", legt hij uit. "Ik ben hier geboren en getogen. Om dan hier, om de hoek, in dit mooie gebouw een concert te geven is gewoon crazy." De zaal zal vol zitten met fans, vrienden en familie. Zijn dochtertje van tien zit er ook. "Ze kan bijna alles inmiddels meezingen", lacht hij. "Verder hoop ik dat er veel mensen uit de buurt zijn. Ik doe dit optreden voor mijn fans die er al vanaf het begin bij zijn."  Trots Na een korte rondvraag in de Amsterdamse Poort blijkt al snel dat zijn optreden leeft in de buurt. "Ik kan niet wachten", vertelt een fan. "Ik kijk er al de hele week naar uit." En een ander: "We zijn trots op hem. Hij komt hier vandaan. Ik vind het best bijzonder dat ik hier mag wonen." Na shows in Paradiso, de AFAS Live en Lowlands wordt dit de grootste show voor Cho tot nu toe. Van jongs af aan was hij al bezig met muziek. Toen hij op zijn zestiende tijdens een jeugddienst van de kerk moest rappen, wist hij dat hij dit moest gaan doen. "De reacties waren heel goed. Dat was een soort bevestiging van: hey, volgens mij maak je was los bij mensen. Ik moet hier wat mee doen. En nu staan we hier", lacht hij. 

Met een hoogwerker en een grote emmer verf staat kunstenaar Nouch haar eigen muurschildering over te schilderen. Door protesten van de overburen van de studentenflat aan het Bijltjespad op Kattenburg is besloten dat een groot deel van het kunstwerk weg moet.  Een hoogwerker met daarop Nouchka Huijg rijdt langs de studentenflat in het centrum. Slechts enkele weken geleden reed ze hem voor de laatste keer langs de muren, dacht ze. Haar kunstwerk was begin augustus afgerond, maar nu staat ze opnieuw met een verfroller in haar hand. "Daar gaan we", zucht ze. "Daar heb je dan zes weken vol aan gewerkt en twee jaar lang voorbereid en daar gaan we. Weg ermee." Via Centrum Begroot, een platform waar onder andere door buurtbewoners plannen kunnen worden ingediend om hun buurt te verbeteren, kreeg Nouch de opdracht en de vrijheid om de studentenflat onder handen te nemen. Ze won na een stemming de plek op de wanden van het complex en mocht haar werk 'Pink Dream' gaan maken. In samenwerking met de gemeente en woningcorporatie Lieven de Key ging ze van start. Overburen boos Toen ze haar werk had afgerond bleken de overburen, of in ieder geval enkele bewoners van het appartementencomplex ertegenover, in alle staten. Ze wisten van niks. "Mensen voelden zich prettig op Kattenburg en dat werd eigenlijk verstoord, ernstig verstoord door dit soort schilderingen", aldus voorzitter commissie Groot Kattenburg, Gedi van Schriek. "We zijn niet tegen muurschilderingen hoor, maar dit was tegen de hele procedure en ik vind dat je muurschilderingen samen met de bewoners moet maken." Halverwege augustus is er een bewonersbijeenkomst geweest, waarbij gesprekken zijn gevoerd. Op basis daarvan is besloten dat een deel van het gemaakte werk weer zou verdwijnen. Hoewel kunstenaar Nouch steun kreeg van de bewoners van het studentencomplex, van woningcorporatie Lieven de Key en van de gemeente, is ze zelfkritisch. Vooraf heeft ze inderdaad niet de overburen betrokken. Nouch: "Oké, ik heb een fout gemaakt, maar is die fout zo groot dat ik zoveel werk moet weghalen en dat ze zo weinig flexibel kunnen zijn?" Vergeefse strijd voor behoud Want tegelijkertijd zijn er ook veel voorstanders van het werk, die ook streden voor behoud. Een petitie werd door bewoners van de studentenflat opgezet en meer dan 120 keer ondertekend. Woningstichting Lieven de Key betreurt de verdeeldheid en vinden achteraf gezien ook dat omwonenden en bewoners met zicht op de schilderingen tijdig geïnformeerd en betrokken hadden moeten worden. Nu de muurschildering moet worden weggehaald door Nouch, krijgt ze bijval van verschillende buurtbewoners. Tijdens het overschilderen wordt ze meermaals aangesproken. "Gisteren kwamen er heel veel mensen langs en zeiden 'onbegrijpelijk'", aldus de kunstenaar.  Toch is de beslissing al gemaakt en zal het meeste van de muurschilderingen op de verschillende gevels verdwijnen. Het werk waar geen mensen direct op kunnen kijken vanuit hun raam, zal blijven. "Het idee was namelijk dat het als een paardenbloem, in het midden heel vol en dan steeds meer 'pluisjes' werden. Als er dan een paar pluisjes achterblijven van het verhaal is dat in ieder geval een zaadje positiviteit." Ook voor Van Schriek is de kous wel af, nu het grootste deel van het kunstwerk verdwijnt. "Als compromis is dat acceptabel." Volgens woningstichting Lieven de Key komt er voorlopig niks terug op de plek waar de kunst is weggehaald. Daarnaast denken ze een goed evenwicht te hebben gevonden door het deel dat niet zichtbaar is vanuit de woningen, te laten staan.  Angst Nouch hoopt dat de artistieke vrijheid van kunstenaars die via dit soort projecten worden verkozen om werken te maken, niet wordt ingeperkt. Dat corporaties en gemeente na deze boze reacties uit de buurt minder vrijheid durven te geven aan kunstprojecten. "Dat ze angst krijgen en niks meer willen doen, omdat mensen heel boos kunnen worden", legt ze uit. "En dat je dingen niet meer kan openlaten, omdat dit dan misschien gebeurt."